schaduwvrouwen

Na ons eerste ruzie waarbij een bord sneuvelde in de wasbak omdat ik het iets te wild er in smeet, ging ik de deur uit, de straat op. Zat eerst een dik kwartier op de nog zon warme stenen muur bij de school om kalmer te worden en dronk daarna in het enige en dicht bijzijnde ‘café du sport’ baby whisky. In het café had ik een snelle en aangename conversatie met een Engelse trampoline clown uit Circus Moskou. Een klein mannetje met dat al drie x de hele wereld heeft gezien. Door het leuke gesprek kwam ik net te laat aan bij het dorpshuis en de zaal was al donker. Ik mocht naar binnen en later mijn kaartje betalen. Op klapstoeltjes zaten er een handje vol mensen. Franse films zijn altijd nagesynchroniseerd maar ik had het “geluk” dat het een oorlog film betrof met grote passages van conversatie in oorspronkelijk Duits en Engels met Franse ondertiteling. De rest de Franse geheimendienst in de beroemde Phoenix zaak was gissen bij beelden en af en toe een trefwoord. Er waren vijf dappere vrouwen in de hoofdrol, fijn om naar te kijken ondanks de gruwelijke martel stukken waar bij zowel ik als mijn buurvrouw af en toe weg moesten draaien. Na het verlaten van de zaal liep ik in het dorp met een decor wat nog prima zou passen in 1944 en verdwaalde bijna in de nacht twee straten lang.