De dag na de schokkende en onverwachte
mededeling……
Onbeschrijfelijk hoe zo’n
mooie ochtend mij kan wekken na zo’n wrede avond.Pijnlijk schijnt de zon weergaloos met haar felle stralen de slaapkamer in.
Buiten komend is het niet beter, de ideale vakantie warmte komt me tegemoet zodra ik de schuifdeur open trek.
Alsof er niets gebeurt is….
Dit is nog maar het begin van een dag die eindeloos heet en zonnig zal zijn.
De vogels kwetteren uitbundig en eekhoorntjes huppelen vrolijk door de tuin wat een zwaar contrast is met mijn donkere duister gevoel van verdriet.
Ik heb mijn laatste schooldag, maar ik kan niet… ik kan het niet opbrengen om me te consenteren op een paar lullige Franse woorden, nu we iets groots verlorren hebben.
We gaan kanoën. Dit klinkt
als plezier, maar het schuiven over de stille waterspiegel past nog het beste
bij de dag. Ook al gaan we samen, ik peddel in mijn eentje.
Samen met het groen, het
water en de lucht. In deze stilte kan ik rust vinden.De rust die hij juist had moeten vinden, juist deze vredige schoonheid die nu zo permanent aanwezig is had hij moet vinden, voelen en beleven.
Het water, de spiegel en het fluiten van de vogels. O waarom heb ik je dit niet laten zien.
Deze schoonheid overstelpt me terwijl de treurnis van dood me naar beneden trekt.
Als ik planten zie aan de
waterkant die ik nog graag in onze tuin wil hebben, besluit ik uit de kano te
stappen en de wortels uit de aarde te graven met mijn blote handen, ik leg ze
voorzichtig achterin in de punt van de kano. Dit is een schat, dit is voor hem.
Thuis in de tuin plant ik de
wortels met de resten steel in ons tuintje, mijn eigen ceremonie.
Als de gele lissen volgend
jaar bloeien zal ik aan je denken, als de grote valeriaan gaat geuren zal ik
over je dromen, zo zal je nooit verdwijnen en elk jaar zal ik je weer zien.
Liefs inez
