PrinsPad, bufo bufo

Jero heeft mijn prins gevonden, je hoeft hem alleen maar nog te kussen. Hij zat te wachten in de kelder waarin Jero bezig is met de voorbereidingen om het beton te kunnen storten. Ik zei nog: Jij bent toch mijn prins. Oké, dan hoef je hem niet te kussen. Dat was goed maar ik wilde wel nog een paar foto’s maken. De pad die niet de prins was vond dat goed en als een volleerd fotomodel bleef hij rustig zitten en nam af en toe een andere houding aan en moest toen opzoek gaan naar een nieuw onderkomen.

SLANG, couleuvre viperine

Ik liep door de voortuin, Le Jerodin, om weer even te zien wat er was opgekomen en vergaan toen ik een weg baande door het lange gras en bijna boven op een slang stond. Hij lag rustig opgerold te slapen. En hij bleef ook slapen. Ik liep terug om mijn camera te pakken en hij lag daar nog steeds in dezelfde houding (ik heb helaas geen goed fototoestel voor dichtbij opnamen) maar ik kon hem rustig van heel dichtbij bekijken. Zou die dood zijn? Vredig gestorven in zijn slaap op een zonnig plekje in het gras? Niet gepakt door een marter, ik zag nergens sporen van oneffenheden of wondjes. Plotseling terwijl ik op mijn hurken over hem heen gebogen stond werd hij wakker van een lange diepe slangendroom, kwam recht op met zijn kop en keek mij enkele honderdste seconde strak aan voor hij razend snel verdween in de bramenstruiken, ik hoorde hem nog ritselen.

Op en neer

Betonniere, betonmolen, betonnenbalken, sjouwen. allemaal voor de heer Kaastaag

Hte is prachtig weer dat scheeld , het beton mag natuurlijk niet nat worden

BETON

Het materiaal om de eerste betonvloer te kunnen maken is aangekomen. Als de rib van Jero wat beter is, kan er begonnen worden. Voor nu was het naar boven brengen van de betonnen balken van 4 meter en de ijzers al een flinke klus.

Yerun die is een echte geluidsman. Vroeger was hij al mixer van bandjes maar nog steeds heeft hij een goed gehoor voor geluiden. In een verhaal ondersteund hij ook het liefst de voor vallen met een specifiek geluid. Het dicht knallen van een deur, het weg rijden van een opgevoerde brommer, het tikken van de regen, enz enz en dat allemaal gevormd door zijn mond.

Daarom was hij waarschijnlijk zo opgewonden toen hij zijn nieuwe idee wilden uitvoeren. Een gettoblaster in vorm van een munitiekistje. Het moest bestand zijn tegen een stootje, want het zou gebruikt gaan worden bij zijn verdere bouwwerkzaamheden en het moest onderdelen bevatten die hij nog had liggen in zijn rommelhok.

Oké, hier zijn de ingrediënten, een autoradio van Sony, twee tweeweg speekers van JVC, een voeding van 220 naar 12 volt en dat alles in een zelfgemaakt onverwoestbaar kistje met twee stootranden en twee stevige flightcase handvaten die alle samen zijn wonder vormen waar een perfect klassiek geluid uitkomt.

Je kan er cd’s in afspelen, naar de radio luisteren, maar het mooiste is nog dat de geluidskist op afstand te bedienen valt én doormiddel van een bluetooth verbinding met de telefoon onmiddellijk de muziek laat stoppen en gewoon gesproken kan worden via de radiomet de gene die opbelt.

Ongelofelijk knap toch wat die willie wortel van mij in elkaar brouwt met wat overgebleven elektronica. Het ziet er inderdaad uit als een munitiekistje zeker na een likje verf die ook al uit de kelder komt. En blij dat hij was, hij heeft de hele nacht samen met zijn gettoblaster doorgebracht tot vijf uur in de ochtend.

Adonis

Vele oude landen kennen een legende over Adonis, in Sumerië, Babalonië, Finicië en zeker de Griekse mythologie.

Adonis was de zoon van de prinses Myrrah en haar vader Cinyras uit een incestueuze liefde.

Toen haar vader er achter kwam dat hij met zijn dochter had geslapen, wilde hij haar doden, maar de goden veranderde haar in een mirreboom.

De boom baarde na negen maanden een beeldschoon jongetjes Adonis.

De godin Aphrodite voede Adonis op en was verliefd op hem.

Adonis die een prachtige sterke jogenman was geworden jaagde graag op gevaarlijk wild.

De roekeloose naakte jager werd op een keer tijdens zijn lievelings bezigheid door de scherpe slagtand van een wildzwijn geschept die zijn dijbeen ernstig doorboorde.

De gewonde Adonis kon niet meer lopen en de zwijn vertrapte en dode hem.

Aphodite haaste zich door het kreupelhout en doornstruiken naar haar geliefde.

Haar open gehaalde huid door de doorne bloede op de grond en haar spoor kleurde de witte rozen matrood.

Aphrodite huilde hartverscheurend bij haar al verstijfde Adonis die haar hartstochtelijke liefkozingen niet meer kon beantwoorden.

Haar tranenvloed waarschuwden de water en bosnimfe, goden, mensen en de natuur die haar kwamen troosten en samen rouwden.

Hermes kwam als laatste en nam de ziel van Adonis mee naar de onderwereld.

Aphrodite bleef echter nog altijd zo intens verdrietig, dat ze het op een gegeven moment het niet meer kon verdragen. Ze ging naar de Zeus en smeekte aan zijn voeten haar toetelaten in de onderwereld en het lot met Adonis te delen.

Het was onmogelijk de godin van de schoonheid toe te staan de aarde te verlaten, maar Zeus kon er ook niet tegen haar zo te horen smeken. Hij besloot daarom dat Adonis uit de onderwereld zou worden teruggeroepen, zodat Aphrodite hem weer bij zich kon hebben. Maar Hades de heerser van de onderwereld had de zeggenschap over Adonis, Uiteindelijk troffen Zeus en Hades een regeling. Adonis mocht de ene helft van het jaar op aarde doorbrengen en moest voor de andere helft terugkeren naar de onderwereld.

Aan het begin van de lente verliet Adonis de onderwereld en zo snel hij kon ging hij naar zijn geliefde Aphrodite. Overal waar hij zijn voetstappen zette, ontloken de bloemen en begonnen de vogels te fluiten om te laten zien hoe blij ze waren met zijn komst. Zo werd Adonis het symbool van de plantengroei, die elke lente uit de bodem omhoog komt en de aarde bedekt met prachtige bladeren en bloemen en die de vogels doet fluiten. In de herfst keerde Adonis met tegenzin terug naar de onderwereld, en huilde de natuur om zijn vertrek.

Dit mooie bloedrode bloemetje is naar hem genoemd.

In Nederland is deze bloem, liefhebber van korenvelden verdwenen door insekticide, maar Jeroën heeft zonder dat hij dit allemaal wist een mini bouqetje gemaakt voor mij tijdens ons lunchpauze aan de Garonne en mijn diepe wens ooit nog deze bloem te mogen aanschouwen waargemaakt. 7mei2009

Op de laatste nacht van onze reis stonden we vlak langs de Rivier de Dordogne, wel al in de Corrèze want nog voor dat we ons departement binnen kwamen was er geen plaats langs de brede kronkelende rivier. Deze was al ingenomen door grote huizen met tuinen of eindelozen plantages met walnotenbomen, die het blijkbaar bijzonder goed doen in de oude rivierbodem.
Vroeger werd de walnotenboom graag in de tuin gezet bij kastelen en grote landhuizen om te kunnen pronken met deze exoot die oorspronkelijk uit centraal Azië komt.

Wat veel mensen niet weten is dat de walnoot in een groene holster zit die pas na het drogen er af gepeld kan worden. Het makkelijke aan de Walnotenboom is dat de vruchten niet geplukt hoeven te worden, ze worden geraapt. De bladeren van walnoot bevatten de stof Juglandine die muggen op afstand houd. De volgende keer gaan we dus toch bij de boomplantages staan, want hoe idyllisch ons plekje ook was tegen zonsondergang ben ik weer flink te grazen genomen door die verdampte knutjes, die kleine kutmugjes waar ik het al eerder in mijn blog over heb gehad. Ook wel, knaasjes, kneiten, mietsen, meurzen, neefjes of motmugjes worden genoemd, tjongejonge nou dan weetje het wel.

Maar goed, omdat we terug waren in de Corrèze begon het na vier zomerse mei dagen natuurlijk te regen! Aangezien we op een vissersplekje stonden waar we onder een schuine hoek op een aardeweg naartoe waren afgedaald, schrok ik wakker van het lichte getik op het metalen tentdak en spoeden Jeroën aan om te vertrekken voor alle zekerheid. Als de buien zouden los barsten waren we misschien wel gedoemd hier dagen lang te blijven na mislukten pogingen met slippende banden dieper gravend in het modderige paadje om weer naar boven te komen.

Het was nog donker en de klok wees bijna vijf uur. Het viel mee. Toen alles klaar was en de wagen gereed voor vertrek, hield de dunne sluier regen op. Het weggetje waar veel bomen overheen hingen was zelfs niet nat geworden. Nog nooit waren we samen dit jaar zo vroeg opgestaan. En ook de wakker geworden dieren waren op dit uur nog geen mensen en auto’s gewend, dat bleek wel toen er een vogeltje plots tegen ons voorruit botste.
En helemaal toen er geheel onverwachts een klein pluizig dreumes vosje voor ons in het koplampenlicht opdook. Het verbaasde beestje bleef geschrokken op de weg zitten om daarna in een huppelgangetje voor ons uit te rennen. Ach... zo lief, so süs, mignonne.
We konden hem heel goed zien, uiteindelijk verdween hij slim in de berm, hopelijk weer naar zijn broertjes en zusjes toe.

boos
Op de weg door het binnenland richting Rion Des Landes kwamen we door het dorpje, Boos.
Dat vond ik wel grappig dus hebben we heel kinderachtig een foto gemaakt.
We waren helemaal niet boos maar juist opgetogen van onze mooie vakantie.
Bij het gemeentebord waar we stopten stond wel zo’n klein vergeeld krul hondje driftig boos te blaffen omdat we iets te dicht bij zijn hek kwamen.


niet meer boos

het gekleurde leven

Toen we een jaar geleden met de grote verhuis wagen voor Katootje stonden, hebben we alle grote meubels plomp neer gezet en zijn er in gaan leven. Jeroen houdt van naturel en houten voorwerpen. Ik vind kleurtjes tegen de wand wel leuk. Om het huis meer eigen te maken, mocht ik de muren verven. Ik wilde mosterd kleur met olijf en vaal oker, maar ja dat hadden ze natuurlijk niet. Dus is het een karamel vla flip geworden met vers gras. Ik ben wel heel tevreden ermee en met mijn nieuwe grote Takkiekooi die Jeroën voor ons gemaakt heeft en een nieuwe indeling, voel ik me meer thuis. Hoewel we eigenlijk vooral in de keuken en het pc.kamertje vertoeven.

.....

De lucht is vol zwevende pluizen, waar ze vandaan komen weet ik niet maar met zijn alle tegelijk sneeuwt het plantenzaad.

Wij wisten natuurlijk van niets. Bij mijn vader waren we uitgenodigd om met zijn vrienden van Hart & Ziel die vandaag uit Bretagne kwamen rijden, Babi Ketjap met Sambal Goreng boontjes te komen eten. . Inmiddels na 6 uur s’avonds was het nieuws bij ons doorgekomen.
Wat een shit! 7 doden en 12 gewonden. Inclusief hersendode dader.
Sinds Willem van Oranje, die in 1584 door de Fransman Balthasar werd vermoord, is er geen aanslag meer op het Koninklijke huis geweest.
Nu heb ik plotsklaps iets minder gevoel van heimwee. Dat doet mij herinneren dat ik, 6 mei, tijdens de moord op P.Fortuyn, ik ook al hier in Frankrijk was,(terwijl we er nog niet woonden) en alle discussie en emoties ook niet mee kreeg.

De pluizen dalen ergens neer en geven nieuwe leven. Vroeger dacht ik dat als je een paardenbloembol leeg blaast de pluisjes naar Afrika kunnen vliegen en daardoor een kindje gered wordt. Nu mogen ze naar het noorden vliegen en al die lege gekke zielen daar redden, zodat we gewoon feest kunnen blijven vieren.