Toen we terug kwamen van Holland stond het gras een meter hoog dus hebben we meteen de debrousaeusse gepakt om het weer gangbaar te maken. Maar op de borders van onze eerst zo kale landingsbaan stond het nu vol met bloeiende hennepnetel. Niets te zien van de veldbloemen die ik een maand geleden nog gezaaid had op de lege zandhoop. Hennepnetel, hennepnetel en hennepnetel stonden elkaar te verdringen op elke centimeter. Hennepnetel is niet zo spannend als de naam doet vermoeden. Het is een lipbloemige met een klein paars bloempje en net als alle woekeraars hier, prikt het. Niet onoverkomelijk maar toch….
Als er niet zo een geweldige dartelende en zoemende zwerm van vlinders, hommels en bijen boven hing waren de stengels van deze stugge planten ook door de messen van de maaier een kopje kleiner gemaakt. Maar het was een genot om naar te kijken al die bezige vlinders bloemetje in en uit, en ook onze mooie kolibrie vlinder zat erbij. Welkom zeiden zij.