geluid gestoorde

Misofonie.

Ik heb een naam erbij, een aanduiding, een begrip of ergo een ziektebeeld.

Ik ben compleet. Een nieuwe vette plakker. Ik ben misofonische.

Ik haat geluid. Blijkbaar.

En sommige geluiden gaan zo ver dat ik er moordneigingen van krijg.

Het gaat vooral om geluiden die andere veroorzaken.

Ik haat het geluid van rommelen in plasticzakken.

Tergend. De woede klemt me om het hart, mijn handen maken spastische knijpende bewegingen,

mijn hoofd is een grote draaikolk van ziekmakende ergernis.

Ik walg van de mensheid.

Ik verafschuw het samenzijn.

Ik wil dat het ophoud, NU!

ZWIJG!

HOUD OP !

Ik maak je kapot, kap, kap , kappen nou.

Ja, ik heb het. Het is een stoornis.

Het is plastic, het is eten, het is vingertikken, repeterende geluiden die niet een vast ritme hebben veroorzaakt door de mens.

Maar het geluid van bewegend plastic is killing.

Ja, dat is het ergst.

Ik ga er een treincoupé voor uit, een woonkamer of kijk met mijn meest dodelijk blik de dader aan.

En Namousia wist het allang,

Als zij aandacht wil,  al van kleins af aan,

Kruipt ze in de opslag Albertheinzakken en gaat ze lekker zitten wroeten, tot ik brullend aan kom rennen.

Ja, om haar te vermoorden, haar kleine tere nekje om te draaien.

Maar zodra het geluid ophoud en ik staar in die mooie katte ogen is het weer goed.

Zodra ik in een leeg mogelijke coupé zit en de stilte valt weer als een beschermdeken over me heen, begeef ik me weer in vrede.

Vermoeiend is het wel.