Tijdens een autotocht in het toch al koele november van 2011
kwamen we vlak bij Spontour dit Hotel–Restaurant tegen. Ik herkende het nog van
vroeger ruim 35 jaar geleden, toen ik er een cassis bestelde mijn favoriete
drankje en in alle onschuld voor het eerst in mijn leven een alcoholische
versnapering kreeg geheel in Franse stijl. Ik was 9 jaar. Het is een mooi locatie
aan de grote rivier de Dorgdogne met een kruispunt van drie richtingen. Wij
willen best hier een vin-chaud drinken bij het aangestoken vuur. Maar ondanks
de gedekte tafels en de gevulde flessen in de bar is het uitgestorven. Er is
helemaal niemand. Het is te koop. Jeroen en ik altijd nieuwsgierig naar kooppanden
nemen een kijkje. De achterdeur blijkt open te zijn. We glippen naar binnen.
Toch wel een beetje huiverig, het lijkt wel een spookscenario. Aan de pillen,
overgebleven foto’s en resten onbetaalde rekeningen die nog in het kantoor
liggen verzinnen we zelf ons horror verhaal. Als we plotseling gestommel boven
horen vliegen we langs de bar door de keuken weer pijlsnel naar buiten.
1 opmerking:
Heerlijk om in verlaten panden rond te neuzen.
Jaren geleden waren Henk en ik in een pand (in Nederland) aan het snuffelen, toen plotsklaps een makelaar met potentieele kopers binnen kwam. Wij konden geen kant meer op, zijn zodoende gewoon met ze meegelopen. Niemand zei er iets van, hahaha... Blij dat we uiteindelijk er weer uit waren.
Fijn weekend en vriendelijke groetjes, Cilia
Een reactie posten