Arme Jeroen, hij is slaaf van zijn eigen droom.
Dagen achtereen zit hij gebogen in holtes en gaten om in onmogelijke bochten te stoeien met beton, cement en stenen. Zijn hoofd als mikpunt voor gevaarlijke uitstekende schroeven, scherpen randen en harde balken.
Gekromd, gebutst, geschaafd en geprikt, vol stof, gruis en schralen handen blijft hij maar doorgaan aan de bouw van ons nestje tot de ondergaande zon hem dwingt te stoppen, te eten en te slapen om de volgende dag zijn stramme ledenmaten weer opnieuw te teisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten