Kroning 1980

Onno&Inèz op reis naar NY

Jeroën met BRIL (nieuw)

McWash, onze mooie wasserette

 

Amerikaanse verouderde film scene.

Een basement in een flat. Beton met flikkering vanTL licht. Kale ruimte gevuld met wasmachines. Vrouw vult, wacht, rookt, zit, kijkt uit een stoffig raampje. Dit kan een begin zijn van een romantische ontmoeting of als de muziek kruiperig wordt een horror thriller.

Wasserette, spreek tot verbeelding.

De machine kan een warme dampende steun zijn onder de billen van een omhoog gekropen kokerrok in een vrijscene even als een heftig schuddend moordwapen wat bijna uit elkaar klapt, terwijl in het rondraaiend water rozerood kleurt en hier en daar wat ledematen vaag te zien zijn door het dikke matte glas.

Het is een ontluisterende aangelegenheid om je reeks onderbroeken zorgvuldig op te vouwen in een publieke ruimte. Als je geluk hebt kijken alleen de grote ogen van ronde deuren naar je waar achter een ander leven wordt schoongespoeld of bevend droog geslingerd. Deze realiteit is al horror genoeg.

Ik zag een frase waarin iemand een wasserette uitlegde aan een onwetende buitenlander:

‘een ruimte waar een zooi machines staan die je tegen betaling zelf…’

Dit kwam bij mij als hoererij over.

Toch is onze Mc Wash een goede plek. Geldmachine werkt. Apparaat poederzeep, vloeibaar en wasverzachter ook. Elektronisch progamma is duidelijk, machines zijn sterk en schoon. Ruimte is in kleur geverfd. Er liggen talloze bladen en dagbladen, er is gratis wifi verbinding en er is TV. Een wand voor aanplak, stoeltjes, verwarmd, min punt; geen wc, maar dan ga ik naar de snackbar op de hoek en bestel meteen een goentekroketje met mosterd. Kortom met mijn nieuwe Tab Galaxy 2 heb ik de 41 minuten dat ik wacht op een doorsnee progamma op 60 graden, het prima naar mijn zin. En de grote drogers aan het eind is zo een warm afsluitingsfeest, daar zou ik zelf wel een kwartiertje in willen mee draaien en er weer kreukloos uitkomen.

 

Snow Dragonsnake Bridge

 

Het Chinese jaar van draak verandert 9 februari 2013 in het jaar van de slang.

Deze brugleuning symboliseert ze allebei.

Leiden by snow

Lighting tomato, tomaatlampionnetje

 

In India Gokarna, Ohm Beach werden we in een heel relax eethuis met kussen op de vloer en lage bamboe tafels voorzien van smakelijke opgemaakte schotels tandoori paneer tikka met een brandend kaarsje erbij. Een heel mooi sfeerlichtje, een rood lampionnetje gesneden uit een tomaat.

Dit heb ik uit mijn hoofd geprobeerd na te maken.

 

Lighting tomato

Groentehuis, Vegatable house

Ik wil al heel lang een snoephuisje maken.

Vroeger heb ik er ooit een van mijn vader en moeder gekregen op mijn verjaardag.

Een prachtig hans en grietje huisje vol parelende kleurtjes.

Het huisje was zo mooi dat het nog jaren op de kast heeft gestaan helaas verstoft en doortrokken van schrale tabakslucht, want ja, in die tijd kon er nog onbeperkt gerookt worden in een huis met kleine kindertjes. (maar even mijn jeugdtrauma’s daar gelaten want de lijst is veel langer )

Het huisje dus, zo uit het sprookjesboek gekropen, al die speeksel aanmakende kleurtjes smolten al in gedachtes. Zo eentje wil ik maken.

Maar WAT slecht !

Al die suikers, al die kleurstoffen.

Dat kan écht niet.

Maar als ik het nou net als vroeger heel lang laat staan valt er toch niet meer van te snoepen en spek ik alleen de Jamin. Het zijn zulke mooie bouwstenen, Ahhhh laat me toch !

 

Om mijn voornemen een beetje goed te maken, hebben we eerst een groentehuis gemaakt.

Lang niet zo mooi en ook helemaal niet makkelijk met die glibberige natte, stugge en moeilijk hanteerbare gezonde stukken cellulose maar daarintegen wel weer verantwoord.

Het viel een beetje tegen maar dan toch Ons Groentehuisje.

Gebruikt:

Aardappel

Winterpeen

Bleekselderij

Snijboon

Paprika

En voor de tuin spinazie, sterrenkers en broccoli

 

En daarna is het onversneden groentesoep geworden.

 

Best lekker een beetje paars van de rodekool

 

uitwaaien

 

Uitwaaien op het strand is een heerlijk Nederlands begrip.

Dat is ook precies wat we gedaan hebben op een van die zeldzame momenten de afgelopen vier weken dat er tussen al de grijs aanhoudende motregenwolken een blauwkleurige opklaring was.

Lekker uitwaaien.

Wind in je oren, hersens schoon.

 

 

Het grappige was lang nadat ik die verlaten bouwhelm had gefotografeerd er opeens een hond van uit het niets naast me kwam lopen met ‘mijn helm’ in zijn bek. Alsof hij braaf de weggeworpen bal kwam terug brengen bij zijn baasje.

Na afloop hebben we onszelf natuurlijk getrakteerd op een verse haring.