McWash, onze mooie wasserette

 

Amerikaanse verouderde film scene.

Een basement in een flat. Beton met flikkering vanTL licht. Kale ruimte gevuld met wasmachines. Vrouw vult, wacht, rookt, zit, kijkt uit een stoffig raampje. Dit kan een begin zijn van een romantische ontmoeting of als de muziek kruiperig wordt een horror thriller.

Wasserette, spreek tot verbeelding.

De machine kan een warme dampende steun zijn onder de billen van een omhoog gekropen kokerrok in een vrijscene even als een heftig schuddend moordwapen wat bijna uit elkaar klapt, terwijl in het rondraaiend water rozerood kleurt en hier en daar wat ledematen vaag te zien zijn door het dikke matte glas.

Het is een ontluisterende aangelegenheid om je reeks onderbroeken zorgvuldig op te vouwen in een publieke ruimte. Als je geluk hebt kijken alleen de grote ogen van ronde deuren naar je waar achter een ander leven wordt schoongespoeld of bevend droog geslingerd. Deze realiteit is al horror genoeg.

Ik zag een frase waarin iemand een wasserette uitlegde aan een onwetende buitenlander:

‘een ruimte waar een zooi machines staan die je tegen betaling zelf…’

Dit kwam bij mij als hoererij over.

Toch is onze Mc Wash een goede plek. Geldmachine werkt. Apparaat poederzeep, vloeibaar en wasverzachter ook. Elektronisch progamma is duidelijk, machines zijn sterk en schoon. Ruimte is in kleur geverfd. Er liggen talloze bladen en dagbladen, er is gratis wifi verbinding en er is TV. Een wand voor aanplak, stoeltjes, verwarmd, min punt; geen wc, maar dan ga ik naar de snackbar op de hoek en bestel meteen een goentekroketje met mosterd. Kortom met mijn nieuwe Tab Galaxy 2 heb ik de 41 minuten dat ik wacht op een doorsnee progamma op 60 graden, het prima naar mijn zin. En de grote drogers aan het eind is zo een warm afsluitingsfeest, daar zou ik zelf wel een kwartiertje in willen mee draaien en er weer kreukloos uitkomen.